نویسنده: ریحانه

سلام النای عزیزم از اخرین بار که با تو حرف زده‌ام سه سالی می‌گذرد. خیلی دلم می‌خواهد تو را ببینم و با تو هم صحبت بشوم. درباره زندگی کردن ذهنم مشغول است. تو می‌دانی چقدر من به کلمه زندگی اهمیت

تا به حال به خانه‌هایمان فکر نکرده‌ام. می‌گویم خانه‌هایمان جسارتا منظورم این نیست که ما انقدر پولدار هستیم که پول‌هایمان را در خاکی حاصلخیز ریخته‌ایم و خانه‌ای در آن کاشته‌ایم، نه. منظورم همان خانه‌های مستاجری است که همه چند صباحی

خیلی اتفاقی گوشیم زنگ خورد. توقع تماس از این شخص رو نداشتم. شخصی که مدتی در دانشگاه با او کار می‌کردم. ازم درخواست کرد که پوستری فوری برای یک مسابقه تهیه کنم. دقیقا همین روز بود که تمام کارهایم در

امروز با خودم تصمیم گرفتم که ذهنم را باز بگذارم. عهدی کردم که به سراغ اینستاگرام نروم. این روزها بدجوری به ذهنم گره خورده است وقتی برنامه‌اش را باز می‌کنم گذر زمان را احساس نمی‌کنم و چشم برمی‌دارم و متوجه

حالم خوب است. تو که از من احوال به پرسی جور دیگری نمی‌توانم جوابت را بدهم تنها می‌گویم، خوبم. می‌گویم خوبم تا تو به فکر فرو نروی. می‌گویم خوبم تا تو دردت را برایم بگویی. همیشه شنونده خوبی برای دردها

مقابل باغچه‌ای کوچیک داخل حیاط ایستاده است. یک نگاه به بذرهای گل می‌اندازد و یک نگاه به خاک. بیلچه‌ی کوچکِ قرمز آبی را در دست می‌گیرد و روی دو زانو می‌نشیند. روی خاک با بیلچه، خط‌هایی موازی ایجاد می‌کند. دستش

از دختر درون آینه پرسیدم: هر روز چقدر به خودت فکر می‌کنی؟ اولش شروع کرد تند و تند جمله‌ها را پشت هم چیدن. از اون تحلیل‌هایی که نه من می‌فهمیدم چی هستن نه خودش. بهش گفتم: وایسا وایسا. اصلا بذار

این بار به جای خودکار، مداد مشکی برداشتم؛ می‌خواهم هرجا که زیاده‌روی کردم بدون هیچ جا ماندنی پاک کنم. دچار خود سانسوری شده‌ام. اره خودم را سانسور می‌کنم. وقتی به خودم نگاه می‌کنم و یا با خودم حرف می‌زنم، می‌گویم