خانم شمس هم مشاور مدرسه بود، هم استاد دانشگاه، تازه بچه‌دار شده بود و کارای خونه هم به دوش خودش بود. شوهر خانم شمس شش ماه سال خانه بود و شش ماه دیگر را در ماموریت به سر می‌برد. شش
یکشنبه
یکشنبه. به او قول داد که به دیدارش برود. اما سیل امد، باران زد و باران تگرگ شد. طوفان امد و درخت سرکوچه را با خود برد. مگر می‌شد یک‌دفعه‌ای تمام بلایای طبیعی سر از خانه و کوچه انها در
انفجار
بیدار می‌شوی، بمبی در سرت است، همین کم بود که صبحت را بهم بزند. پتو را کنار می‌زنی، روی تخت می‌نشینی، صدای جا رفتن اسخوان‌هایش گوشت را ازار می‌دهد. با پای راستت به دنبال دمپایی، هوا را تکان می‌دهی. یک
باغچه کوچک من
مقابل باغچه‌ای کوچیک داخل حیاط ایستاده است. یک نگاه به بذرهای گل می‌اندازد و یک نگاه به خاک. بیلچه‌ی کوچکِ قرمز آبی را در دست می‌گیرد و روی دو زانو می‌نشیند. روی خاک با بیلچه، خط‌هایی موازی ایجاد می‌کند. دستش
مارگارت
فنجان را روی میز در نعلبکی می‌گذاری. قاشق چای خوری را درون بسته‌ی مکعبی قهوه می‌بری و چند دانه پودر قهوه را سر قاشق نگه می‌داری. آن را درون فنجان، خالی می‌کنی. بعد از آن،آب جوش می‌ریزی و بعد قابلمه
یک شب بارونی
یک سرپناه دید. شروع کرد به دویدن به سمتش، تقریبا خیس شده بود.
خونه‌ی آقاجون
بازم هم روزی دیگر، کنار حوض نشستم و شلوارم را تا زانو تا کردم پایم را داخل حوض فیروزهای گذاشتم. صدای جیغ جیغ بچه‌ها از دالان‌های خونه اقاجون رو می‌شنیدم.
یک شب معمولی
یک شب معمولی در خیابان پائو شمارِ بیست‌وپنجِ اروگوئه. آسمان چراغش را روشن کرده بود و زمین جای قدم‌های آدم‌ها نگینی می‌کاشد. در رستوران جک آلن معروف چه خبر بود؟
