این بار به جای خودکار، مداد مشکی برداشتم؛ می‌خواهم هرجا که زیاده‌روی کردم بدون هیچ جا ماندنی پاک کنم.

دچار خود سانسوری شده‌ام. اره خودم را سانسور می‌کنم. وقتی به خودم نگاه می‌کنم و یا با خودم حرف می‌زنم، می‌گویم این واقعا تو هستی؟ یا این فقط ساخته‌ی خودسانسوری‌های ذهنته یا برای خودت هم ماسک به صورت زده­ای؟

دارم به تظاهر کردن فکر می­کنم. تظاهر چه مفهومی دارد که این‌گونه روی زندگی­ام چمباتمه زده. گاهی ادما برای اینکه احوال‌شان را نشان بقیه ندهند، تظاهر می­کنند. گاهی هم وقتی بخواهد دروغی بگویند. در زندگی من هم این معنا را دارد، اما چیزی فراتر از دروغ گفتن است. دروغ به دیگران نه، دروغ به خودم. دروغگوی خوبی هستم حالم را با همین دروغ‌ها خوب می‌کنم. گاهی وقتا که از تظاهر کردن خسته می‌شوم، گوشیم را یک کناری می‌اندازم. گوشه‌ای دنج در خانه پیدا می‌کنم و انجا می­نشینم و مثل کودکی‌هایم خودم را غرق کتاب می‌کنم انقدر می‌خوانم و می‌خوانم تا روحم را تسکین دهد. یکی از وظایف نویسنده تسکین روح‌های زخم خورده است. اصلا چرا ما به سوی نوشتن شوق داریم؟ بنظرم کاغذ تنها محملی است که در ان خودت هستی بدون هیچ رنگی بدون هیچ ارایشی و ماسکی.

به قول ماریو بارگاس یوسا

می­نویسم؛ چون غمگینم.

می‌نویسم، چون نوشتن یکی از راه‌های مبارزه با اندوه است…

همه این ها را پشت هم ردیف کردم که بگویم:

بزرگ شدن طوفانی بود که تمام تنم را در خودش درنوردید. الان که خودم را عضوی از بزرگسال­ها می­دانم، می­فهمم دلیل اصلی تظاهر کردن، بزرگ شدن است.

تظاهر اصلا از چه می‌آید؟ سر راست بگویم وقتی هیچ حوصله‌ای در تو نباشد، پیدایش می­شود.

بنظرم این طوفان تنها با نوشتن و خواندن تسکین می‌یابد.