ریحانه تقی‌زاده

فنجان را روی میز در نعلبکی می‌گذاری. قاشق چای خوری را درون بسته‌ی مکعبی قهوه می‌بری و چند دانه پودر قهوه را سر قاشق نگه می‌داری. آن را درون فنجان، خالی می‌کنی. بعد از آن،آب جوش می‌ریزی و بعد قابلمه

تمام روز فکر کردم برای آخرین بار چه برایت بنویسم، هیچ به ذهنم نیامد. آدم وقتی متکلم وحده می‌­شود چقدر می‌­تواند حرف بزند. یک روز، دو روز، سه روز، یک ماه و من چه عرض کنم که بیست و یک

امروز آمده‌ام پایین ساختمان بلندی که در آن زندانی شده بودم. بعد از چند وقت طولانی حالا پا روی زمین می‌گذارم. کمی قدم می‌زدم، شاید دیوانگی باشد اما دستانم را باز می‌کنم و میان درختان کاج می‌چرخم؛ و باز قرار

این من هستم که برای تو نامه‌ای می‌نویسم، خوشحال نباش! زیرا در این نامه خبر از حال خوب و خبری خوب نیست. تو که مرا می‌شناسی، من تنها وقت دردهایم به سراغ حرف زدن با تو می‌ایم. نمی‌دانم چرا وقت

نشسته بود کنج خانه، ناگهان دیوار مقابلش شکافت و آینه‌ای از آن زاده شد. مقابلش ایستاد. دختری در میان پیراهن نارنجی، در آغوش کتاب آبی غم صورتش را پوشانده بود. دستی از آینه بیرون آمد. دختر دستش را در دستان

امروز بی­‌تاب بودم. بی­‌تاب اینکه بنویسم. اما چیزی نبود که بنویسم. مسخره است،نه. ولی وقتی چند روزی دستت به نوشتن نمی‌­رود انگار فراوش می‌­کنی حتی چطور باید قلم را در دست بگیری. برای همین تصمیم گرفتم با نوشتن نامه‌­ای برای

یک سرپناه دید. شروع کرد به دویدن به سمتش، تقریبا خیس شده بود.

چهارده سال داشتم. از تهران به یکی از محله‌های اطراف کرج اسباب‌کشی کردیم.

ساکت نشسته بودم که خواهرم با پرتاب خودش در کنارم روی مبل بی‌مقدمه گفت: «می‌خواهی در مورد معنای زندگی بدانی؟». من که هنوز در شوک پرتاب چند امتیازی او روی مبل و لرزه‌ی زمین بودم با سوالش اخمانم را درهم

بازم هم روزی دیگر، کنار حوض نشستم و شلوارم را تا زانو تا کردم پایم را داخل حوض فیروزه­ای گذاشتم. صدای جیغ جیغ بچه­‌ها از دالان­‌های خونه اقاجون رو می­‌شنیدم.