سلام النای عزیزم
از اخرین بار که با تو حرف زده‌ام سه سالی می‌گذرد. خیلی دلم می‌خواهد تو را ببینم و با تو هم صحبت بشوم.
درباره زندگی کردن ذهنم مشغول است.
تو می‌دانی چقدر من به کلمه زندگی اهمیت می‌دهم. در مقابل به مرگ هم فکر می‌کنم.
احساس تو به این دو کلمه چیست؟ ایا تو با شنیدن کلمه زندگی لبخند می‌زنی و با کلمه مرگ چشمانت پر از اشک می‌شود؟
حس می‌کنم که دیگر برای کلمه مرگ گریه نخواهم کرد.
البته باید گفت چون یک انسان هستم استثنا هم وجود دارد.
من دیگر از کلمه مرگ نمی‌ترسم، چون اگاهم که مرگ پایان زندگی نیست و برای اشخاصی که مرده‌اند خوشحالم، چون به سوی نور که خداوند است رفته‌اند و در یک ارامش حقیقی زندگی می‌کنند.
زندگی یک جریان ادامه‌دار است.
چه در این دنیا چه در دنیای دیگر.
می‌دانم که تو هم مثل من به دنیای در نزد خدا اعتقاد داری به همین علت است که می‌خواستم با تو در این‌باره حرف بزنم و برای تو از ذهنیت جدیدم بنویسم.
حالا که با معنای کلمه زندگی اشنا شدیم بهتر است به کلمه مرگ بپردازیم.
من مرگ را به این جمله تقسیر می‌کنم، “من راهم را گم نمی‌کنم”.
مرگ تو را به راه اصلی زندگی می‌رساند.
همانطور که گفتم زندگی هیچ‌گاه قطع نمی‌شود.
زندگی در ذهن است.
تو زندگی را به چشم نمی‌بینی.
اگر مفهوم زندگی را به مبل و پول و ماشین و تلوزیون چسبانده‌ای از نظر من اشتباه هست.
هیچ‌کس نمی‌تواند زندگی را به یک مفهوم واحد تعریف کند.
پس بنابراین زندگی چه در این دنیا چه در دنیای دگر ادامه دارد.
ادمی تا زمانی که در این دنیای خاکی است حواسش را جمع می‌کند که راهش را گم نکند.
ببخشید که اینقدر صریح حرف به میان می‌اورم.
النا.
از نظر من کسی که به هیچ کدوم از این‌ها باور ندارد خودش را گم کرده است و با لجبازی‌های نوبالغانه‌اش نمی‌خواهد خودش را پیدا کند.
در نظر من این اشخاص مرده‌اند، همان مرگی که همه از ان هراس دارند.
النا از تو می‌خواهم به جای اینکه به اینجا نام زندگی بدهی، بگویی این دنیا.
به جای لعنت به این زندگی بگویی، لعنت به این دنیا.
زندگی محترم است.
هیچ دلم نمی‌خواهد به او بی‌احترامی شود.
ادمی وقتی بفهمد چیزی تا ابد (این ابدی که می‌گویم محدود به این دنیا نیست) در کنار او و برای او هست به او بی‌احترامی نمی‌کند.
او را روی قلبش می‌گذارد و از او مراقبت می‌کند.
پس بیا باهم زندگی را محترم بشماریم و مرگ را نعمت، برای اینکه ما را به راه گم نشده‌یمان می‌رساند.