یادداشت روز تولدم.
امسال با همه سال‌ها فرق دارد. فرقی که بعضی جاها خودم هم از درکش عاجزم.
امسال تک تک لحظه‌هایم را حس کردم.
تک تک ثانیه‌هایی را که گذشت، فهمیدم.
فهمیدم که روزها در گذراند.
روز تولدم امروز است و من امسال قبل از روز 14 مرداد متولد شدم.
مثل یک اسمان خراش ایستاده بودم و به یک باره با یک باد فرو ریختم.
باد. نه طوفان. نه گردباد. یک نسیم. همانقدر سست. همانقدر لرزان.
قبل از فرو ریختن، فکر می‌کردم همه چیز خوب است.
اما فهمیدم هنوز راهی زیادی دارم تا درک و فهمیدنم به اندازه یک بزرگسال شود.
از کودکی در اوج مسائل بودم.
هر اتفاقی که در زندگی می‌افتاد اولین نفر متوجه آن بودم.
از آن اتفاق‌ها ممنونم که باعث شدند روح من بزرگ شود.
اما هرچه به جلو آمدم دیدم نیاز است که این روح بزرگ و بزرگ‌تر شود.
هنگام ریختن، دردی به سینه‌ام وارد شد. به خدا پناه بردم. از او خواستم کمکم کند تا از نو همه چیز را بسازم. از نو آجرها را بچینم از تو ستون بسازم.
برای تولدم اروزهای زیادی دارم.
وقتی می‌خواهم شمع‌ها را فوت کنم اول از همه ارزویم سلامتی همه مردم است. ارزوی دومم رسیدن به ارزوی اول است. سلامتی چیزی است که ما قدرش را نمی‌دانیم. سلامتی چیزیست که اگر برود برگرداندش سخت است.
ارزوی سوم من این است که بتوانم به آن شخصیت و روحیه‌ای که می‌پسندم دست پیدا کنم.
ارزوی چهارم من، اروزی چهارم من، نگهش می‌دارم. نگه می‌دارم برای روزهایی که ناامیدی به سمتم امد و ان وقت یک شمع برمی‌دارم و ارزویم را با او فوت می‌کنم.
22 ساله شدم.
عدد رند. درست است که نباید رند کرد، اما به خودم نوید این را می‌دهم که از ریحانه 20 ساله از ریحانه 21 ساله بهتر باشم.
از ریحانه‌های قبلی قدرتمندتر باشم.
از ریحانه قبلی پرامیدتر باشم.
دلم میخواهد در اخر از پدر و مادرم تشکر کنم که من را به این دنیا اوردند و اجازه دادند که زندگی کردن را تجربه کنم. اجازه دادند بجنگم. اجازه دادند شکست بخورم.
و همین.

22 سالگی آغاز شد.