ما دائم در حال تصمیم‌گیری هستیم.
اینکه صبح زود از خواب بیدار شویم یا نه.
اینکه به ارزهایمان و رسیدن به آنها فکر کنیم یا سرکوبشان کنیم.
تصمیم بگیرم روزمان را شاد شروع کنیم یا با عصبانیت.
اینکه مهربان باشیم یا بداخلاق.
هدفمند باشیم یا بی‌هدف.
فعال باشیم یا تنبل.
در مقابل بحث‌ها سکوت کنیم یا بحث را به دست بگیرم.
حرفی را بزنیم یا نزنیم.
به یک سفر بریم یا نه.
این‌ها همه تصمیمات کوچک و بزرگی‌اند که ما در طول روز می‌گیریم.
انتونی رابینز در کتاب یادداشت‌های یک دوست می‌گوید: «تصمیم‌گیری یعنی قدرت تغییر. ما اغلب فراموش می‌کنیم که دارای حق انتخاب هستیم.
…در نهایت، انچه سرنوشت اینده ما را می‌سازد، نه شرایط زندگی، بلکه تصمیمات ماست.»
وقتی در همین لحظه خودمان را نگاه می‌کنیم حاصل تصمیمات گذشته‌مان را می‌بینیم.
ایا راضی هستیم؟
در صورت راضی نبودن، نباید افسوس بخوریم. باید فکری برای حال کنیم تا چندسال دیگر حال افسوس‌گونه امروز را نداشته باشیم.
انتونی رابینز در جای دیگر می‌گوید: «تنها راه تغییر زندگی، گرفتن تصمیم واقعی است.
وقتی تصمیم واقعی می‌گیرید مانند ان است که خطی را رسم کرده باشید، اما نه بر روی ماسه، بلکه بر روی سیمان. باید دقیقا بدانید که چه می‌خواهید. اگر خواسته‌تان روشن باشد چنان نیرویی پیدا می‌کنید که می‌توانید حتی از تصمیم خود نیز فراتر بروید.»
اگر هدفی داریم بهتر است برای رسیدن به آن از همین الان تصمیم بگیریم. تصمیم بگیریم که ارام ارام به سمتش حرکت کنیم. تصمیمات کوچیک ما را راحت‌تر به اصل کار می‌رسانند تا تصمیمات بزرگ و یکدفعه‌ای.
اگر هم هدفی نداریم، تصمیم بگیریم، برایش وقت بذاریم و پیدایش کنیم.
یادمان باشد که ما با تصمیماتی که می‌گیریم امکان تغییر زندگی‌مان را فراهم می‌کنیم.