تصمیم‌های تازه و دوست داشتنی سراغ مغزم امده‌اند.

این روزها زیاد می‌گویم کاش چند نسخه از من بود که هر کدامشان را سراغ کاری می‌فرستادم.

اما من فقط یک ادمم با دو دست و یک مغز.

اما می‌دانم همین مغز می‌تواند کار چند دست را انجام دهد.

اما نباید از خودم توقع داشته باشم یک شبه به همه ان‌ها برسم.

باید ارام قدم بردارم.

اولویت بگذارم.

مسیرم را مرتب کنم.

صبر کنم.

نگران کندی حرکت نباشم.

مسیر اگر درست باشد من به مقصد خواهم رسید.

اصلا همین که کند پیش می‌روم اما تغییراتم را احساس می‌کنم برایم لذت بخش است.

پس خلاصه می‌کنم.

اولویت‌ها، صبوری و تلاش این سه را در مسیر رشد هیچ وقت فراموش نکنید.