امروز موضوعی در ذهنم نیست مثل تمام یادداشت‌های قبلی.

تنها لپ تاپ را روشن کردم و بعد وارد فایل نوشتن شدم و شروع به نوشتن کردم.

گاهی احساس می‌کنم پوچ می‌شوم از هر حرفی از هر فکری.

انگار وقتی لایه لایه فکرهایم را در قالب نوشته منتشر می‌کنم ذهنم خالی می‌شود.

سفید.

برای همین است گاهی کم می‌اورم و گاهی انتشار کردنم متوقف می‌شود.

اما این بار به خودم اجازه توقف نمی‌دهم.

به کتاب پناه می‌برم.

به نگاه کردن پناه می‌برم.

کتاب خواندن و نگاه کردن تنها راهکارهایی هستند که ایده‌های تازه افکار نو را به ذهنم هدیه می‌دهند.

البته گوش دادن فعال را از این لیست حذف نکنیم.