ذهنم برای فرار از تمام چاله چوله‌های زندگی سراغ موسیقی رفته است. احساسش می‌کنم. روحم را. نشسته روی صندلی چوبی. یک فنجان قهوه داغ در دست دارد و نگاهش از پنجره به تهرانی است پاکیزه. تهرانی که هیچ الودگی ندارد.