اتفاقی که می‌افته عجیبه! این اتفاق چیه؟ چی‌کار می‌کنه؟ بعد از دانشگاه، نه! وقتی که وارد دانشگاه شدم، انگاری به این نتیجه رسیدم که بسه درس، وقتشه که رشد کنم. عاشق کلمه رشد هستم. ترم اول فقط با کنجکاوی و

زیاد با خودم کنجار می‌روم. درمورد احساساتم. درمورد بیان تمام چیزی که در ذهنم می‌گذرد. به قول جودی ابوت: خیلی مشکل است ادم بخواهد تمام وقت مراقب خودش باشد تا انچه احساس می‌کند، نگوید. من با جودی بزرگ شدم، الان

اولین‌بار اولین مواجه من با بحث آزادنویسی کلاس‌های نویسندگی خلاق، مدرسه نویسندگی بود. تصور اولیه من از آزادنویسی  بنویس، آنقدر بنویس و بنویس بدون انتخاب موضوعی یا با انتخاب موضوعی، 30 دقیقه بنویس، کمتر یا بیشتر بنویس. فرایند آزادنویسی یک

بیان نخست امروز که لابه‌لای نوشته‌ها گم شده بودم و دلم به نوشتن مقاله‌ای آموزشی نمی‌رفت، نگاهم به داستان‌کوتاهی که نوشته بودم افتاد و گفتم وبلاگم را با این روایت به روز کنم. امیدوارم همانجوری که در قلب من جا

نوشتن با استفاده از تفکر طراحی پنج مرحله‌ای که می‌توان نوشتن را از طریق تفکر طراحی طی کرد. گفتیم که تفکر طراحی به حل مسئله کمک می‌کند و توی مقاله قبل درباره مفهومش حرف زدیم. از اینجا بخوانید: چطور دنیای

مبارزه یکی از بزرگ‌ترین لحظات زندگیم مبارزه با عصبانیت بوده. جایی که کلمات درون مغزم گلوله می‌شوند و تنها راه برای پرتابشان به بیرون دادن زدن است‌. اما فایده‌اش چیست؟ تنها پس از پرتاپ این گلوله‌های آتشین، خانه‌ای ویران شده

دنیای نوآورانه خلاقیت، کشفِ راهروهایی مختلف از نظر اندازه، طول و طراحی است که ما را به کارایی می‌رساند. فرض کنید که در یک قلعه گیر افتاده‌اید. دَرِ خروج یکی است، همانی که از آن وارد این قلعه شده‌اید، اما

چرا تنبلی؟ اعتقاد دارم آدم تنبلی نیستم؛ فقط راحت‌طلبم. شما اینطور فکر نمی‌کنید؟ راحت‌طلبی باعث شده کارهایم را به زمان‌های دیگر بیاندازم، همین می‌شود که آلارم ذهنم به صدا در می‌آید و می‌گوید وقت تمام شده است. تنبلی معانی متفاوتی