شجاعت.
شهامت.
اعتماد به نفس.
کم نیاوردن.
از مواردی هستند که یک نویسنده باید ان‌ها را داشته باشد.
نویسندگی هیچ‌گاه اموزشش به پایان نمی‌رسد.
هرچه جلوتر می‌روی تشنه یادگیری می‌شوی.
قشنگ‌ترین بخش نویسندگی این که خودت می‌توانی به خودت یاد بدهی با نوشتن با خوندن کتاب با مشاهده.
نویسندگی سرتاسر تجربه است.
وقتی دست به قلم می‌شوی تا کاری جدی انجام دهی تازه می‌فهمی که هیچ و هیچ وهیچ.
نویسندگی دنیایی دارد که درک کردنش و وارد شدن به ان کمی سخت است اما وقتی وارد بشوی درکش کنی دیگر نمی‌توانی کنار بگذاری. من انواع اقسام مدل‌های نویسندگی را کمی امتحان کردم. داستان کوتاه، داستان بلند، جمله، یادداشت، خاطره نویسی و غیره. همه را به یک نحو دوست دارم چون هرکدام از این‌ها دست من را می‌گیرد و با خود به دنیای مخصوص خودش می‌کشد.
نوشتن حق تمام انسان‌های روی زمین است.
کسی که راه نوشتن را برای ارامش خودش امتحان نکرده باشد بنظر خیلی خیلی عقب است.
کم نیاوردن در نویسندگی مهم‌ترین است.
زیرا که با یکسال با دوسال نویسنده نمی‌توانی بشوی.
باید تلاش کنی.
باید انقدر بنویسی و بنویسی که دستت برای یک روز ننوشتن بی‌قراری کند.
رکن اول نویسنده شدن، صبر داشتن است.