جمعه‌ها می‌نویسم اما چیزی منتشر نمی‌کنم.
البته قانونی برای خودم نگذاشتم.
فقط چون دیروز کمی حال‌ندار بودم و ذهم بهم ریز بود باعث شد فقط بنویسم و منتشر نکنم.
درسته دارم بهونه می‌آرم.
از این به بعد منتشر می‌کنم، هر چه را که نوشتم.
تا حالا شده روزی چندبار به خودت بگی اروم باش.
ارامشتو حفظ کن.
اگه عصبانی شی همه چیز بدتر می‌شه.
روی خشمت کنترل داشته باش.
تاحالا شده؟
اولین راهکاری که به ذهنم همیشه می‌رسه کشیدن 4 نفس عمیق است.
عددش را خودم ساختم.
اما می‌دانی بعضی‌وقت‌ها این عصبانیت است که نمی‌گذارد نفس عمیقم راهش را پیدا کند و کشیده شود.
هجوم می‌ارد به پاهایم و من را وادار می‌کند در مقابل آن عامل عصبانی کننده فریاد بکشم.
اما از یک جایی به بعد به خودم گفتم بسه.
گفتم خودتم گاهی نمی‌دانی دلیل این عصبانیت چیست.
اگه دلیلش را می‌دانی حرف بزن اگر نمی‌دانی سعی کن هر جوری شده از خودت دورش کنی.
یک جمله می‌خواندم که می‌گفت:”از یک جایی به بعد آنقدر عصبانیتم را مخفی کردم که الان علاوه‌بر اینکه عصبانیم افسردگی‌ام دارم.”
نباید بگذاریم به اینجا کشیده بشه.
من خودم یکی از آن آدم‌هایی هستم که حرف‌هایم را درسته قورت می‌دهم.
اما راهی که پیدا کردم این بود که حرف‌هایم را بنویسم و تا جایی که ممکن است، روی کاغذ خالیشون کنم تا وقتی که دست از نوشتن می‌کشم بگویم اخیش حل شد.
این راه گاهی وقت‌ها جواب است.
اما گاهی وقت‌ها فقط باید ذهنم را ببند و بروم.
حرف‌هایم را قورت بدهم و هیچی نگویم.
گاهی وقت‌ها در موقع عصبانیت حرف زدن باعث می‌شود که اوضاع بدتر شود.
من ترجیحم این است که وقتی عصبانیم حرفی نزنم و هر وقت اروم شدم، حرف بزنم.
نظر شما چیه؟
شما چه راهکارهایی دارید تا بشه خودمون رو اروم کنیم؟