خانم شمس هم مشاور مدرسه بود، هم استاد دانشگاه، تازه بچه‌دار شده بود و کارای خونه‌ هم به دوش خودش بود.

شوهر خانم شمس شش ماه سال خانه بود و شش ماه دیگر را در ماموریت به سر می‌برد. شش ماه دوم سال تمام مسئولیت‌های زندگی برعهده خانم شمس بود. خانم شمس هم در مدرسه الهام بخش بود و هم در خانه تاثیرگذار بود. خانم شمس دوست داشتنی‌ترین فرد مدرسه ما بود.

” اگاهی و مسئولیت، راه رسیدن به اهداف است”.

این جمله‌ای بود که خانم شمس به من و ستاره که نقاشی و دست خط‌مان خوب بود داد تا با طرح دلخواه‌مان آن را بنویسیم و به دو دیوار اصلی مدرسه بزنیم.

از خانم شمس خواستیم که این جمله را برای ما توضیح دهد، خانم شمس رو به من و ستاره، شروع به حرف زدن کرد:

“اگاهی و مسئولیت دو کلیدواژه‌ اصلی‌اند که از هم جدا نمی‌شوند. کسی که به توانایی‌هایش اگاهی داشته باشه، مسئولیتِ حمایت از این توانایی‌ها نیز به عهده خودشه. تا به حال اصطلاح کوچینگ رو شنیدید؟”

هر دوبه نشانه نفی سر تکان دادیم.

خانم شمس ادامه داد: “فرایندی که فرد به توانایی‌هایش اگاه می‌شه و مسئولیتش را می‌پذیره. این فرایند به کمک کوچ صورت می‌گیره.”

خانم شمس در مقابل سوال ستاره که پرسیده بود کوچینگ و کوچ چه‌اند، اینطور پاسخ داد:

“کوچینگ افراد رو اگاه می‌کنه. ان‌ها رو به چالش‌هاشون، به استعداد‌هاشون و مهارت‌هاشون وصل می‌کنه. کوچ کسی است که در مسیر حال که به سوی آینده می‌ره، فرد را همراهی می‌کنه. کوچ مشوق افراده، اون‌ها رو درک می‌کنه و قضاوتی از خودش نداره. کوچینگ مثل یه رابطه است، یه رابطه از نوع دوستانه.”

خانم شمس من و ستاره را در ادامه مثال می‌زند:

“شما دو نفر در کنار هم یک مسیر رو شروع کردین، توی مسیر ستاره فهمید که عاشق نقاشیه و تو فهمیدی که عاشق نویسندگی هستی. شما دو نفر مشوق هم بودین، بهم تکیه کردین و دلسوز هم بودین، شما دوتا حتی فرصت‌ها رو بهم نشان دادین. این یک مثال کوچیک از فرایند کوچیگه. کوچ حمایت کردن از افراد، به همراه ارتباط موثر رو اصل قرار داده. کوچ کمک می‌کنه که ادم‎ها، زندگی ایده ال خودشون رو بسازن. کوچینگ باید تفکر افراد رو تحریک کنه و باعث خلق یه بینش جدید در افراد بشه. حالا فهمیدید؟”

هر دو درحالی که دست همدیگر را گرفته بودیم، سر تکان دادیم.

خام شمس نفسی کشید و درحالی که راهی اتاق مدیر بود، ادامه داد: ” تو و ستاره می‌تونین برای هم یک کوچ یا یه مربی باشین، به شرطی که دست همدیگر رو ول نکنین و همیجوری دوستیون رو ادامه بدین. در ضمن یادتون نره که جمله رو به دیوارها بچسبونین.”